01. Ψίθυροι 01

Είναι ο ανθρώπινος νους άραγε, ο παρατηρητής που του δίνει ζωή και τον φανερώνει ισομορφικά (δίχως όμως να προβάλλει, όλα τα τριγωνα που τον απαρτίζουν) ανάμεσα στην πολύπλοκη πόλη... Τι είναι αυτό που κάνει τον αρχιτέκτονά του, να αναρωτιέται αν μπόρεσε να αποτυπώσει την εικόνα που είχε στο μυαλό του και να διαμορφώσει τη γωνία εκείνη, όπως ακριβώς έπαιρνε μορφή και υπόσταση μέσα στις διακλαδώσεις, του συνειδητού του νου...

Διαμοιραζόμαστε πληροφορίες ασυνείδητα. Από χώρους, από λέξεις και ανακαλύπτουμε νέους κόσμους, ανάλογα με τα μηνύματα που μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε. Άραγε αυτό που γευόμαστε ή βλέπουμε, μήπως είναι ο ψίθυρος της γεύσης ή της όρασης κάποιου που έφτασε στο σημείο πριν από εμάς και μας μετέδωσε την πληροφορία στο συλλογικό ασυνείδητο, της υπόγειας στοάς, της πόλης...

Μας διαμόρφωσε την γεύση και την εικόνα πριν ακόμα σχηματιστεί. Και τελικά διακρίνουμε το αποτέλεσμα του πρώτου παρατηρητή, που έφτασε όχι πριν από εμάς χρονικά, αλλά που κινήθηκε γεωμετρικά στο σημείο της πόλης, πριν από εμάς...

Και η ψυχή, με τα συναισθήματα, που κατοικοεδρεύει άραγε...Στην ευημερούσα πόλη ή στην πόλη που καταστρέφεται από <<βομβαρδισμούς>>...Πιο συναίσθημα επικρατεί...Της θλίψης και του πόνου ή της χαράς και της ειρήνης που προβάλλεται τοπικά, αλλά χάνεται στην μορφολογία της ολότητας, της άριας εις το Φ Φάους (Φ -137,5)... σφαίρας...