04. Το καΐκι στα κύματα 04

Και είναι η αδιαφορία μου για τα κοινά, για το όλον. Που τα βράδια μου κλέβει την ηρεμία. Επειδή μένω αδρανής και δεν μορφοποιώ, με την σκέψη μου έστω, μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Αλλά και του κόσμου που με περιβάλλει. Μα πλέον αντιδρώ και δεν δέχομαι την συχνότητα της χαμηλής δόνησης, που με κρατάει <<όμηρο>>. Θέλω έστω με λόγια, με σκέψεις και άλλοτε με πράξεις, να αναζήτησω το πυρ, το φως.

Το φως εκείνο, που υπήρχε σε όλους μας μέσα. Αλλά που κάποιος μαεστρικά, κατάφερε να αντικαταστήσει, με σκότος και βία. Αναγκαζοντάς μας να αποδεχτούμε, μία πραγματικότητα δυστοπική. Επειδή δήθεν σφάλαμε. Μέσα σε μία κοινωνία που βρύθει θορύβων. Μα κυριαρχείται σιωπηλά, από μια εύθραυστη ισορροπία, που εδράζει στα θεμέλια της ισχυρής δύναμης.

Εκεί που οργανισμοί καλλιεργούν καινοτόμα προιόντα. Μα όχι καινοτόμα συνείδηση, που να αντιλλαμβάνεται τον αυτοτραυματισμό της ολότητας. Πατώντας ένα πλήκτρο γίνομαι μονοδιάστατος. Μα αντίθετα, κρατώντας και γράφοντας μ’ ένα μολύβι, γίνομαι πολυδιάστατος. Εκεί που το μυαλό απλά πληκτρολόγει και με υπνωτίζει, η μύτη του μολυβιού, με αναγκάζει να σκεφτώ το σχήμα του γράμματος. Έπειτα με παρρησία σκέψης, φαντάζομαι την επιρροή του πειράματος με τον εκατοστό άγνωστο χ και τους φύλακες της μνήμης. Όπου ένας χ (99+1) από την κοινότητα θα διαφοροποιηθεί από τους υπόλοιπους, που καταναλώνουν τις μνήμες λασπωμένες. Θα ασχολήθει διεξοδικά, λεπτομερώς. Στην άκρη της λίμνης, θα τις ξεπλύνει και θα τις ανακτήσει άριες, εις στο φως.

Ξεκινώντας έτσι την διεμπλοκή, όπου κάθε χ παράγοντας, υποσυνείδητα σε κάθε μεριά του πλανήτη, θα υιοθετήσει την κίνησή του. Αφού πρώτα ξεπεραστεί το κρίσιμο όριο των εκατό <<πρώτων παραγόντων>>. Με αποτέλεσμα και οι υπόλοιποι άπειροι πρώτοι που θα το πράξουν, να αναβαθμιστούν, συνάμα με τον διαφοροποιημένο παράγοντα.