22. Το πειθαρχημένο παράλογο ενάντια στο απείθαρχο πραγματικό
Άραγε μπορείς να περιγράψεις μέσα στο πραγματικό σου κόσμο ένα συναίσθημα τοσο ισχυρό; Χωρά ένα συναίσθημα μέσα σ' ένα σύστημα; Ή είναι το συναίσθημα που σε αναγκάζει να δημιουργήσεις νέα συστήματα για να το περιγράψεις;
Το αέναο, το αληθινό είναι απλά η περιγραφή ενός παράλογου συναισθήματος μέσα στη πραγματικότητα που μας πλαισιώνει, μα το πραγματικά παράλογο συναίσθημα, είναι εκείνο που πειθαρχημένα ξεριζώνει τη ψυχή σου από τη σάρκα σου και τελικά σε απελευθερώνει από την φυλακή και τα δεσμά του βαρετού και ανύπαρκτου επίγειου παιχνιδιού, εκτοξεύοντάς σε στη σφαίρα του ουτοπικού.
Και εκεί εμφανίζεται με τέτοια ένταση με τέτοια συνέπεια στις ραφές του κορμιού σου, που εσύ αδυνατείς να το ελέγξεις, είτε είναι ευχάριστο είτε όχι. Μα το παράλογο συναίσθημα εμπεριέχει και τα δύο πρόσωπα, το ένα της συντριβής και το άλλο της ανύψωσης. Μα εγώ αυτό το συναίσθημα αποζητώ, το παράλογο που ξέρω πως μπορεί να με διαλύσει μα και να με ανυψώσει. Αυτό που εσύ χρησιμοποίησες εναντίον μου τόσο επιδέξια για να με καταστείλεις, για να με σκοτώσεις και να μ' αναγκάσεις να συμβιβαστώ με αυτή του τη πλευρά. Ζητάς ένα συμβιβασμό, για το καλό μου.
Αυτό είναι πραγματικό, μα είναι όμως παράλογο να το πράξω, όπως το βλέπω λογικά. Άρα για να σεβαστώ την άρνηση του συμβιβασμού της προσωπικότητά μου, και την άρνηση του συμβιβασμού της προσωπικότητάς σου, πρέπει ουσιαστικά να εξοριστούμε στον παράλογο κόσμο μου.
