00. <<Φορωνικό Άστυ>> - Ψίθυροι 00

ΟΙ υπόγειες στοές, κάτω από τους δρόμους της πόλης, κρύβουν με μαεστρία τις υποσυνείδητες σκέψεις της κοινότητας που περπατάει και διασταυρώνεται αμέριμνα. Βυθίζουν τον νού της στην σιωπή και κάθε λογής κόσμοι περιμένουν να αναδυθούν στον αντικατοπρισμό, ισομορφισμό του φωτός που ταξιδεύει στα μάτια. Μία εικονική όραση, περίτεχνα σκεπασμένη, στον μανδύα της φουτουριστικής πόλης.

Αισθήσεις παραπλανητικές, προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την τοπογραφία της πόλης, κάμπτωντας σχετικά τους ψίθυρους της θείας άλης των υποψιασμένων περαστικών. Ένα παλιό κτίριο ύψωνεται, άκομψα θα έλεγε κανείς, δίπλα στα συγχρονα τεχνουργήματα. Δίνοντας έτσι την αφορμή στους περαστικούς να στοχαστούν συλλογικά, κυβικά, ενώνοντας τα πιο μειλίχια μέρη του εγκεφάλου, τείνοντας στο εν δυνάμει συλλογικό ασυνείδητο του θνητού και του θείου. Τα Φύσει και τα θέσει.

Δίνοντας άλλωτε ένα κοινό επιφώνημα θαυμασμού και άλλωτε μία σιωπή βαθύτερου υπαινιγμού. Άραγε το κτίριο στέκει εκεί αλώβητο στο πέρασμα του Κρόνου, χρόνου ή είναι μία παραπλάνηση του νου, μεθοδευμένη στο άδυτο, στο υποσυνειδητο της πόλης...Μία διάσταση πλασματική.

Χρόνος. Μετρά την γραμμική μετάβαση από το παρόν στο παρελθόν και έπειτα στο μέλλον. Την πλασματική ηλικία του παλαιού κτιρίου που προσδίδει σε αυτό μία χρονική υπόσταση απατηλή. Ένα κτίριο που ζωντανεύει πάντα στο παρόν από τον εκάστοτε παρατηρητή αγνοώντας τον χρόνο, Κρόνο χορεύοντας στον ρυθμό της κίνησης. Της μουσικής. Φθορά γύρω από τον εαυτό της. Φθορά από την κίνηση γύρω από τον ήλιο και γύρω από τον γαλαξία.

Ένας χορός γαλήνιος, το αναγκάζει να στέκει εκεί, όρθιο αλλά φθαρτό. Στον αιώνιο ρυθμό, που ο ανθρώπινος νους, αδυνατεί να καθοδηγήσει.